تهران مانند زنی است که پاهایش را روی هم می گذارد و سیگار «کنت» می کشد، عینک دودی می زند و «ودکالایم» می خورد، «بی کینی» می پوشد و حمام آفتاب می گیرد، اما وقتی پای صحبتش بنشینید، از اُمُلی و سبک مغزی و حمق و پرمدعایی و شلختگی و وراجی او، آدم تا سرحد مرگ ملول می شود.